De bloemetjes buiten zetten op de Carolina MacGillavrylaan

Op de kaart

Amsterdam

Campussen

Placemaking

Team

Roxan

Sylvain

Charlize

Tim

Vraagstuk

Amsterdam Science Park is ontworpen als centrum voor kennis en onderzoek, maar de inrichting van de openbare ruimte sluit nauwelijks aan bij de behoeften van de mensen die er wonen, studeren en werken. Het gebied voelt functioneel en industrieel aan. Er is weinig groen en er zijn amper zitplekken en voorzieningen die uitnodigen tot ontmoeting. Dit leidt tot een beperkte sociale dynamiek: overdag is er beweging, maar ’s avonds en in het weekend oogt de omgeving verlaten en soms onveilig. Zowel studenten als bewoners signaleren een gemis van warmte, levendigheid en gemeenschapsgevoel.
De kernvraag van dit project is dan ook: “Hoe kan de publieke ruimte zo worden ingericht dat ontmoeting en verbinding tussen bewoners en andere gebruikers worden gestimuleerd?”

Locatieonderzoek

Amsterdam Science Park vervult een belangrijke rol als academisch onderzoekscentrum, maar functioneert in de praktijk vooral als werk- en studiegebied. Observaties laten zien dat de openbare ruimte weinig uitnodigt tot ontmoeting: gebruikers bewegen zich vooral tussen gebouwen, cafés of sportfaciliteiten, zonder echt in de openbare ruimtes te verblijven.

De industriële architectuur, het gebrek aan groen en voorzieningen, en beperkte verlichting in de avonduren versterken dit beeld. Café Polder vormt een zeldzaam sociaal knooppunt, maar de capaciteit is beperkt en er zijn weinig alternatieven. Interviews bevestigen dit: bewoners en studenten ervaren de Carolina MacGillavrylaan als kil, stenig en sociaal anoniem. Er bestaat een breed gedeelde wens voor vergroening, meer zitplekken, betere verlichting en laagdrempelige voorzieningen die spontane ontmoetingen kunnen stimuleren.

Locatieonderzoek: Sociale dynamiek in beweging

Wat tijdens het onderzoek naar voren kwam, is dat Science Park overdag levendig oogt maar ’s avonds en in het weekend leeg en onveilig aanvoelt. De openbare ruimte fungeert eerder als doorgangsroute dan als ontmoetingsplek. Studenten en medewerkers zoeken hun toevlucht tot binnenruimtes of vertrekken de stad in voor ontspanning. Bewoners missen verbinding met de campus, mede door de afstandelijke uitstraling van de straat en het gebrek aan gemeenschappelijke plekken. Ondanks deze beperkingen leeft bij alle geïnterviewden een duidelijke wens om van Science Park een aantrekkelijker en socialer gebied te maken – een campus die meer is dan een verzameling gebouwen, maar een omgeving waar gemeenschap kan ontstaan.

Co-creatie: Resultaten

De co-creatie leverde een breed scala aan ideeën op. Toch tekende zich een duidelijk patroon af: de meeste stemmen gingen naar meer zitgelegenhedenen en plantenbakken voor meer groen. Volgens deelnemers zouden bankjes en planten niet alleen zorgen voor een aangenamere sfeer, maar ook het sociale karakter van de straat versterken.

Zitgelegenheden bieden mogelijkheden om elkaar informeel te ontmoeten, terwijl plantenbakken bijdragen aan een aantrekkelijkere en meer ontspannen omgeving. Daarnaast werden ook suggesties gedaan voor plekken met schaduw, kleurrijke muurschilderingen en evenementen die de campus meer levendigheid zouden geven. Hoewel niet alle ideeën even haalbaar zijn, laten de resultaten zien dat er onder gebruikers een sterke wens bestaat voor kleinschalige, concrete ingrepen die direct merkbaar zijn en bijdragen aan de leefbaarheid van het gebied.

Interventie

Het oorspronkelijke plan was om samen met de gemeente containertuintjes te realiseren. Door bureaucratische vertragingen is gekozen voor een meer tactische, bottom-up benadering: zelfgekweekte planten in bakken langs containers. Tijdens het plaatsen gingen de studenten in gesprek met bewoners, verspreidden flyers en QR-codes om anderen te inspireren ook initiatieven te starten. De vergroening maakte de straat direct gezelliger en gaf bewoners een eerste gevoel van eigenaarschap. Twee bewoners boden zelfs aan de planten te verzorgen. De interventie was klein, maar toonde aan dat vergroening niet alleen de uitstraling van een straat kan verbeteren, maar ook gesprekken en betrokkenheid kan losmaken.

Overdracht

Het project laat zien dat placemaking niet altijd groots hoeft te zijn: ook kleinschalige ingrepen kunnen impact hebben. De plantenbakken kregen positieve reacties, maar riepen ook vragen op over onderhoud en duurzaamheid. Voor de toekomst is het belangrijk dat zulke initiatieven structureel ondersteund worden, bijvoorbeeld door flexibele subsidies of onderhoudsafspraken met de gemeente. Daarnaast moeten ook moeilijker bereikbare groepen, zoals studenten en voorbijgangers, nadrukkelijker betrokken worden om te voorkomen dat alleen een kleine groep actief participeert.
De belangrijkste les: tijdelijke vergroening kan een katalysator zijn, maar voor blijvende verandering is langdurige samenwerking nodig tussen bewoners, studenten en beleidsmakers. Alleen dan kan de Carolina MacGillavrylaan zich ontwikkelen van doorgangsroute tot een gedeelde, levendige ontmoetingsplek.

Do's & Don'ts

Begin klein: kleinschalige ingrepen kunnen al effect hebben.
Zorg voor duidelijke communicatie en zichtbaarheid bij de co-creatie, zodat voorbijgangers snappen wat er gebeurt.

Wacht niet alleen op trage gemeentelijke processen; zoek alternatieve routes.
Wacht niet op de gemeente, maar zoek manieren om zelf plannen te verwezenlijken.
Zie een tijdelijke interventie niet als eindpunt, maar als startpunt voor verdere ontwikkeling.

UvA - FNWI